۱۵ نکته کلیدی در تربیت فرزند

۱)    «کار بد کردن» با  « بد بودن» متفاوت است. هنگامی که کودکتان عمل بدی را انجام میدهد باید به او بگویید که: تو پسر یا دختر خوبی هستی ولی این کار تو کار بدی بود.

۲)    تفاوت پاداش و رشوه را همیشه به یاد داشته باشید:
 پاداش، هدیه ایست که  بعد ازانجام عمل مثبت کودک به او داده می‌شود. (سازنده)

 رشوه، هدیه ایست که قبل از عمل  انجام نشده به کودک داده می‌شود. (مخرب)

۳)     پاداشی که به کودک می‌دهید حق پس گرفتن آن را ندارید.

۴)    کودکان آنگونه رفتار میکنند که ما شما هستید نه آنگونه که شما دوست دارید.به یاد داشته باشید که کودک شما «آینه» تمام نمای رفتار شماست. کودکان آنگونه رفتار می‌کنند، که می‌آموزند. در واقع فرزندان ما همانگونه می‌شوند که ما هستیم.

۵)    زمان خواب کودک باید برای خودش وخانواده مشخص باشد و از آن تخطی نشود.

۶)    وظیفه پدر و مادر، پرورش کودک است نه فرمان صادر کردن و دستور دادن!

پدر و مادر در طول روز فقط تعداد محدودی کارت «نه» در اختیار دارند. موقعیتی را در خانه بوجود آورید که دائما مجبور نباشید به کودک «نه» یا «نکن»  بگویید.

۷)    کودکان موجودات فراموشکاری هستند، قوانین را هر از چند گاهی برایشان مرور کنید.

۸)    پیش انجام هر کاری ابتدا کودک را برای آن کار آماده کنید. کودکان تحمل تغییرات آنی ندارند.

۹)    این جمله ها را روزانه ده‌ها بار به کودک خود بگویید: «به تو افتخار می کنم»، «دوست دارم»، «تو پسر یا دختر خوبی هستی»، «من همیشه مراقب تو هستم».

۱۰)    این جملات را در هفته حداقل یک بار (در موقعیت‌های پیش آمده) به کودک خود بگویید: «معذرت می‌خواهم»، «من بلد نیستم»، «اشتباه کردم»، «نمی‌دانم» و همچنین سئوالات کودک را به سرعت پاسخ ندهید. سعی کنید آنها را به چالش بکشید: «نظر تو چیه؟…»، «توچی فکر می‌کنی؟…»

۱۱)    این جمله ها را هیچگاه به زبان نیاورید: «دوستت ندارم»، «تو پسر یا دختر بدی هستی»، «من دیگرمامان یا بابای تو نیستم»، «من تو را ترک می‌کنم»، «وای به حالت!»، «دیگه بزرگ شدی این کارها زشته!»

دوست داشتن تنها و تنها «سه» ابزار بیشتر ندارد:
 گفتن جمله دوستت دارم
 نگاه چشم در چشم
 نوازش با دست

۱۳)    اگر به خاطر رفتار نامناسب کودکتان واقعا عصبانی شوید، خودتان را به سن آن کودک تنزل داده اید.

۱۴)   «هماهنگی پدر و مادر»، لازمه تربیت کودک است.

۱۵)    در دستور دادن صرفه جوئی کنیم. از دستورهای کلی مانند: مواظب باش، عجله کن، مراقب باش  و… بپرهیزیم. دستورها نباید بصورت پشت سر هم، بدون اینکه به کودک فرصت انجام آن را بدهیم، باشند. همچنین در فرمان دادن به کودک از جمله های امری استفاده کنید نه جملات سئوالی. بهتر است ایستاده به کودک فرمان ندهید. بنشینید، همسطح کودک شوید و به او پیغام دهید.
برگرفته از نوشته دکتر حسام فیروزی