اسرار گریه کودکان در کلام اهل بیت (علیهم السلام)

محمّد بن مسلم گوید: «خدمت امام صادق علیه السلام نشسته بودم که یونس بن یعقوب وارد شد دیدم که ناله مى‏ کند.
حضرت صادق علیه السلام به او فرمود: چرا مى‏ بینم ناله مى‏ کنى؟ گفت: کودکى دارم که همه شب را براى او در اذیّت بودم. امام صادق علیه السلام به او فرمود: اى یونس! پدرم امام باقر علیه السلام از پدرانش علیهم السلام از جدّم رسول خدا صلى الله علیه و آله برایم روایت کرد که جبرئیل بر رسول خدا صلى الله علیه و آله نازل گشت در حالى که رسول خدا و على علیهما السلام ناله مى‏ کردند. جبرئیل گفت: اى حبیب خدا! چرا مى‏ بینم که ناله مى‏ کنى؟
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: دو کودک داریم که از گریه آنان در اذیّت هستیم. جبرئیل فرمود: نگو اى محمّد خداوند شیعیانى براى این گروه بر مى ‏انگیزد که اگر یکى از آنان گریه کند، گریه‏ اش لا اله الّا اللَّه است تا آن که هفت سال بر او بگذرد و چون هفت سالگى گذشت گریه ‏اش استغفار براى پدر و مادرش محسوب مى‏ شود تا آن که به حدّ (بلوغ) برسد چون از حدّ (بلوغ) گذشت هر نیکى که انجام دهد براى پدر و مادرش خواهد بود و هر بدى که کند بر آن دو نیست.»
منابع فقه شیعه (ترجمه جامع أحادیث الشیعه)، ج‏۲۶، ص: ۸۷۱