نمازخوان کردن فرزند با تشویق های نادرست و دروغ های عارفانه، اشتباه است

اگر پدر و مادرها حقیقت نماز را به طور اصولی به فرزند خود آموزش نداده باشند، نباید انتظار داشته باشند که فرزندشان نماز خوان شود.
حجت الاسلام پناهیان با بیان این مطلب، در برنامه سمت خدا می گوید: این که یک بچه ای به شیوه ای نادرست، به طور مثال با زور یا دعوا نمازخوان شود، بسیار خطرناک است. نمازخوان کردن فرزند با تشویق های نادرست و دروغ های عارفانه، اشتباه است و باعث می شود که نوجوان یک مدت نماز بخواند اما بعد متوجه شود که همه چیزهایی که درباره آمدن نور و بالارفتن سطح او از دیگر بچه های کلاس و … به او گفته اند دروغ بوده است و از نماز زده شود.

این که یک نمازخوان، بی نماز شود بسیار بدتر از این است که یک بچه ای دیرتر نمازخوان شود اما درست این کار را بیاموزد. پس ما نباید به هر قیمتی فرزند خود را نماز خوان کنیم. وقتی یک بچه توقع دارد هرکاری که می کند از آن لذت ببرد، نمی توان نماز خواندن را به او آموزش داد. چون نماز یک لذت فوری ندارد.

روش درست این است که اساسا نوجوان ما سختی های دنیا را باور کند و بداند که باید شیوه برخورد با سختی ها را یاد بگیرد. گاهی باید کارهایی را انجام دهد که دوست ندارد. قطعا بخشی از فعالیت های ما کارهایی است که دوست نداریم. این درواقع ادب است. البته ممکن است گاهی اوقات ما ادبی را هم رعایت کنیم که دوست داریم. ولی ادب، یعنی رفتار طبق آیین نامه نه از روی خواستن . اگر کودک گفت برای چه باید نماز بخوانیم، بگوییم به خاطر رعایت ادب در برابر پروردگار. همان طور که ادب حکم می کند اگر فردی عزادار شد، در مقابل او لباس مشکی بپوشیم. اولین تعریف نماز این است که نماز ادب است.
فلسفه ادب این است که بپذیریم قرار نیست همه کارهایی را که می کنیم، دوست داشته باشیم.