تاثیر محبت در تربیت فرزند

کودکی که در محیط گرم و محبت آمیز رشد کند، روانی شاد و دلی آرام و بانشاط و به تبع آن، جسمی سالم خواهد داشت . چنین فردی به زندگی امیدوار و دلگرم بوده، خود را در جهانی پرآشوب، تنها و بی یاور نمی بیند . از سوی دیگر، اظهار محبت به کودک از ابتلای وی به عقده حقارت جلوگیری می کند . کودکی که از محبت های گرم پدر و مادر محروم بوده، یا نیازش به محبت های آنان به حد کافی اشباع نشده است، نسبت به اطرافیان خویش و حتی پدر و مادر عقده نفسانی می یابد و در نتیجه، زمینه هرگونه فساد و انحرافی برایش مهیا می شود . به اعتقاد کارشناسان امور تربیتی، تندخویی، خشونت، اعتیاد، افسردگی، ناامیدی و . . . غالبا معلول عقده حقارتی است که در اثر کمبود محبت پدید آمده است . گاه فشارهای روانی تا بدانجا این اشخاص را آزار می دهد که دست به خودکشی می زنند . بسیاری از فرزندانی که از منزل فرار کرده اند، انگیزه خود را از فرار، بی توجهی و کم مهری پدر و مادر دانسته اند.

ابراهیم امینی، اسلام و تعلیم و تربیت، انجمن اولیا و مربیان، تهران، ۱۳۷۲، ج ۲، ص ۱۹۷٫